پرواز موفق اولین جت آموزشی تمام ایرانی/ همه آن چیزی که باید درباره یاسین بدانیم
تاریخ انتشار: ۴ آذر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۱۵۶۷۵۶
نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران چندین سال است با توجه به تهدیدات موجود پیرامون کشورمان اقدام به طراحی، ساخت تجهیزات جدید، نوسازی و حتی بهینه سازی قطعات کرده است.
عرصه هوایی به‌عنوان یکی از مولفه‌های اقتدارآفرین برای ایران و سایر کشور‌های جهان نیازمند هواپیماهای به‌روز و مدرنی است که بتواند امنیت هر کشوری را تامین کند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
ایران دارای ۵۴۱ هواگرد نظامی است که ۱۹۶ فروند جت جنگنده/رهگیر و ۹۴ هواپیمای آموزشی را شامل می‌شود. ناوگان جت جنگنده ایران شانزدهمین ناوگان بزرگ در جهان محسوب می‌شود، همچنین در اختیار داشتن هفت هواپیمای سوخت‌رسان ایران را از این نظر در رده هفتم جهان قرار می‌دهد.
در جنگ‌های امروزی نبرد‌های تن به تن جای خود را به جنگ‌های از راه دور و تجهیزاتی داده است. از ادوات نوین جنگ یا دفاع از منطقه، هواپیماهای نظامی هستند که با توجه به قابلیت‌هایی مانند مسافت قابل پرواز، انعظاف پروازی، حداکثر سرعت، رادار گریزی، قابلیت حمل انواع مواد انفجاری و سایر مواد دست یک طرف جنگ را بالا می‌برد.
در همین خصوص چند سالی است که وزارت دفاع کشورمان خبر از ساخت یک جت آموزشی رزمی آن هم به شکل کامل ساخته دست دانشمندان و متخصصان ایرانی داده است. جتی که یاسین نام گرفت و چند بار به صورت آزمایشی پرواز کرد. اول آذر هم این جت نخستین پرواز رسمی خود را انجام داد. جت یاسین که به گفته وزیر دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح نقش مهمی در حوزه آموزش خلبانی کشور دارد.
جت یاسین چه مزایایی دارد?طول باند فرود ۸۰۰ متر و سقف پرواز ۱۲ کیلومتر است که تفاوت‌هایی با مقادیر گفته شده قبلی دارد. دهانه بال این هواپیما ۱۰ متر اعلام شده که در صورت دقیق بودن این عدد نشان می‌دهد، چون مساحت بال این نمونه همان ۲۴ متر مربع قبلی بیان شده باید با وجود کاستن از دهانه بال، در بخش‌هایی افزایش سطح داده شده باشد که احتمالاً سطوح متحرک بال از آن جمله هستند.
این مقدار سطح بال، بیشتر از هواپیماهای هم رده یاسین است، در نتیجه با توجه به رابطه معکوس سرعت فرود هواپیما با مساحت بال، یاسین امکان فرود با سرعت کمتری نسبت به هواپیماهای مذکور را دارد؛ امری که برای یک هواپیمای آموزشی مزیت مهمی محسوب می‌شود.
نکته دیگر این جت ایرانی موتور آن است. موتوری که ساخت شرکت‌های دانش بنیان و دانشمندان ایرانی است و می‌تواند با ۲۵ برابر جت ۶ تنی یاسین را به آسمان ببرد.
هواپیمای یاسین می‌تواند با یک بار سوخت‌گیری هزار و پانصد کیلومتر پیمایش داشته باشد و حداکثر در ارتفاع ۱۲ کیلومتر از سطح زمین با حداکثر سرعت هزار کیلومتر در ساعت به پرواز درآید.
حداقل سرعت هواپیمای یاسین جدید حدود ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت و سرعت نهایی آن حدود سرعت صوت اعلام شده است. همچنین جت یاسین تا حدود ۲ تن مهمات و تسلیحات را می‌تواند با خود حمل و شلیک کند.
دیگر ویژگی‌های مهم هواپیمای فوق که بیش از پانصد متخصص در مدت ده سال گذشته از ابتدای طراحی تا پرواز‌های آزمایشی آن در مراحل مختلف درگیر کار بوده اند استفاده از دم افقی کاملاً متحرک است.
این نوع دم برخلاف نمونه‌های قدیمی به صورت کاملا یکپارچه حول محور اتصال دوران کرده و در نتیجه هواپیما می‌تواند به بهترین نحو ممکن مانور دهد. البته طراحی و اجرای آن نیاز به دانش بسیار بالای دارد. یاسین با استفاده از این دم افقی کاملاً متحرک، امکان اجرای مانور‌های حساس مانند قرارگیری هواپیما در سقوط چرخشی (اسپین) با ایمنی بیشتر را تجربه کند.
طبق گفته وزیر دفاع با توجه به رفع کامل تحریم های تسلیحاتی قابلیت صادرات این جت آموزشی وجود دارد و جت آموزشی یاسین در حد هواپیماهایی است که در سطح دنیا با توجه به قابلیت ها و زیرسامانه هایی که در آن نصب شده در سبک خود جز هواپیماهای برتر جهان است.
تا پیش از این تنها ۷ کشور چین، روسیه، آمریکا، فرانسه، انگلیس، ایتالیا و ژاپن توانایی ساخت هواپیماهای آموزشی رزمی با موتور جت را داشتد و اکنون ایران به عنوان هشتمین عضو نام خود را در میان کشور های جهان ثبت کرد.
با پرواز موفق جت جنگی و آموزشی یاسین چرخه تولید جنگنده از صفر تا صد در دستان متخصصان ایرانی قرار گرفته و در آینده باید شاهد آن باشیم که هواپیماهای جت پیشرفته در ایران ساخته شود.
باشگاه خبرنگاران جوان سیاسی دفاعی امنیتیمنبع: باشگاه خبرنگاران
کلیدواژه: جت یاسین نیروهای مسلح وزارت دفاع جت آموزشی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۱۵۶۷۵۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
اولین هنرپیشه زن سینما و یک سرگذشت تلخ پرتکرار
دهم اردیبهشت‌ماه سالروز درگذشت بازیگری است که نه تنها به عنوان نخستین هنرپیشه زن ایرانی شناخته می‌شود بلکه از منظری دیگر او را اولین قربانی در ناتوانیِ بومی کردنِ تفکر مدرن در سینمای ایران می‌دانند.
به گزارش ایسنا، نام صدیقه (روح‌انگیز) سامی‌نژاد که متولد سال ۱۲۹۵ بود، با بازی در نقش «گلنار» در فیلم «دختر لُر» برای همیشه در تاریخ سینمای ایران باقی مانده است. «دختر لر» نخستین اثر ناطق سینمای ایران است و در سال ۱۳۱۲ توسط خان‌بهادر اردشیر ایرانی و عبدالحسین سپنتا ساخته شد.
با پخش «دختر لر» در سینماها که با استقبال فراوانی هم روبرو شد، سامی‌نژاد به شهرت رسید اما بعد سرنوشت بسیار تلخی پیدا کرد.
فریدون جیرانی سال ۱۳۸۹ در دورانی که پخش یک مصاحبه با فریماه فرجامی بعد از سال‌ها بی‌خبری و با تصاویری تکان‌دهنده از این ستاره سال‌های دور سینما واکنش‌های تندی را به دنبال داشت، در مطلبی بیان کرد: «زندگی بازیگران در سینمای ایران تلخ است و این فقط مربوط به سال‌های پس از انقلاب نیست. از ابتدای ورود سینما به ایران این سرگذشت تلخ تکرار شده است. ۱۳ اردیبهشت سال ۱۳۷۶ یک روز صبح به دفتر مجله سینما زنگ زدند و گفتند روح‌انگیز سامی‌نژاد مُرده است. من تا آن روز فکر می‌کردم روح‌انگیز سامی‌نژاد باید سال‌ها پیش مرده باشد. به خانه خواهرش عالیه زند تبریزی زنگ زدم و دیدم خبر درست است. رفتم خانه عالیه زند تبریزی و فهمیدم سامی‌نژاد بعدازظهر چهارشنبه ۱۰ اردیبهشت ۷۶ در سن ۸۶ سالگی در تنهایی مرده و روز پنج‌شنبه ۱۱ اردیبهشت در قطعه ۳۴ ردیف ۴۴ شماره ۴۶ در جایی گمنامی خاک شده است. رختخواب سامی‌نژاد وسط خانه بود. تنها میراث این اولین بازیگر سینما یک کیسه نایلونی بود و داخل آن یک بسته سیگار، یک شناسنامه و بروشور تانشده «دختر لر».»
این کارگردان سینما همچنین گفته بود: «من قبل از دیدن این میراث، تصویر سامی‌نژاد را در فیلم تهامی‌نژاد دیده بودم که گریه می‌کرد و دیگر هیچ. «ایران قادری» که یک روز سرشناس‌ترین بازیگر تماشاخانه تهران بود، چه شد؟ چگونه مُرد؟ چه کسی خبر داشت؟ و خیلی‌های دیگر. ریشه سرگذشت تلخ بازیگران در سینمای ایران را باید در جامعه‌ای جستجو کرد که نتوانسته است تفکر مدرن را بومی کند و در خودش حل نماید. متاسفانه اولین قربانیان این ناتوانی بازیگران زن سینما بودند.»
عباس بهارلو - مورخ و پژوهشگر سینما - در سال ۱۳۸۱ مطلبی درباره این بازیگر نوشته بود که در بخش‌هایی از آن آمده است: «وقتی در سال ۱۳۱۲ فیلمِ «دختر لر» ساخته مشترک خان‌بهادر اردشیر ایرانی و عبدالحسین سپنتا، که صدیقه سامی‌نژاد در آن نقش «گلنار» را بازی می‌کرد، در تهران نمایش داده شد، در میان مردمی که برای بار نخست سیمای یک زن ایرانی را بر پرده سینما دیده بودند واکنش‌های ناگواری برانگیخت، که به‌درستی روشن نیست ــ و احتمالاً هیچ‌گاه نیز معلوم نخواهد شد ــ که آیا خانم صدیقه سامی‌نژاد تصوری از آن واکنش‌ها در ذهن داشته است یا خیر، و آیا اگر می‌داشت حاضر به ایفای نقش در آن فیلم می‌شد؟»
گفته می‌شود که در آن مقطع آوانس اوگانیانس نیز کوشش‌هایی را در زمینه ساخت فیلم انجام می‌داد و در این‌باره بهارلو ادامه داده است: «به‌موازات فعالیت‌های سخت‌کوشانه اوگانیانس در ایران، عبدالحسین سپنتا و خان‌بهادر اردشیر ایرانی نیز برای ساختن نخستین فیلم مشترک در هندوستان در جست‌وجوی بازیگر زنی بودند که زبان فارسی بداند و نقش «گلنار» را در فیلم «دختر لر» بازی کند. تا قبل از دوره پهلوی‌ِ اول بازی زنانِ مسلمان در نمایش‌ها و تعزیه‌ها ممنوع بود و بازیگران زنی که در این سال‌ها در فیلم‌های اوگانیانس و مرادی ایفای نقش می‌کردند مانند مادام سیرانوش، لیدا ماطاوسیان، ژاسمین ژوزف، زما اوگانیانس و آسیا قسطانیان (کوستانیان) از بانوان ارمنی بودند که اکثر آن‌ها از صحنه تئاتر به سینما آمده بودند، به‌همین دلیل موانع کمتری بر سرِ راه خود داشتند.
سپنتا موفق شد صدیقه (روح‌انگیز) سامی‌نژاد، همسر یکی از کارکنان کمپانی امپریال فیلم بمبئی، را که از سیزده سالگی از کرمان به هندوستان رفته بود مجاب کند و با این توضیح که نام او به‌عنوان نخستین بازیگر زن در تاریخ سینمای ایران ثبت خواهد شد ــ که شد ــ موافقت او و شوهرش، دماوندی، را برای بازی در فیلمش جلب کند. بدین ترتیب گروه هندی ـ ایرانی عبدالحسین سپنتا و اردشیر ایرانی کار خود را در هندوستان آغاز کرد.
«دختر لر» نخستین بار در سی‌ام آبان ۱۳۱۲ در دو سینمای مایاک (دیده‌بان) و سپه بر پرده آمد، و نمایش آن، سال بعد از دوم مردادماه ۱۳۱۳ در سینما مایاک تکرار شد، و پس از یک ماه از چهارم آذر نمایش آن در سینما سپه به مدت پنجاه روز ادامه یافت. سپس با یک دو هفته وقفه در همین‌سینما از نو بر پرده رفت. استقبال از فیلم بسیار پُرشور بود و حتی «مادر بزرگ‌های خیلی پیر» هم رفتند تا سرگذشت «دختر لر» را به‌چشم ببینند.»
ایفای نقش گلنار در «دختر لر» موجب شد که صدیقه سامی‌نژاد چنان انگشت‌نما و زبانزد خاص و عام شود که هم با دشنام روبرو شد و هم با تشویق برخی مردم در شهرهای مختلف.»
سامی‌نژاد در سال ۱۳۴۹ یعنی ۳۷ سال پس از نمایش «دختر لر»، در مستندی از محمد تهامی‌نژاد با نام «سینمای ایران از مشروطیت تا سپنتا» حضور یافت و به روایت زندگی دشوار و پر از رنج خود پرداخت.
از تهامی‌نژاد نقل شده است: «اغلب به‌طور کنترل‌نشده‌ای می‌خندید و در حالی‌که اشک در چشمانش حلقه زده بود به من گفت که هنگام اقامت در هند ایرانی‌های متعصب او را مورد ضرب‌وشتم قرارمی‌دادند و حتی بطری به‌طرفش پرتاب می‌کردند. به‌طوری‌که همواره مجبور بود همراه با محافظ از استودیو امپریال فیلم خارج شود.»
درباره این چهره مستند دیگری با نام «روح‌انگیز سامی‌نژاد» به کارگردانی مجید فدایی نیز ساخته شده که در ارتباط با زندگی نخستین بازیگر زن سینمای ایران و ایفاگر نقش «دختر لر» است،
سامی‌نژاد در حالی در 80 سالگی از دنیا رفت که خاطرات زیادی از دورانی که «دختر لر» ساخته شد و حواشی پیرامون آن بازگو نشد. فریدون جیرانی که مطالعات زیادی درباره تاریخ سینما دارد، با بیان اینکه چنین اتفاقی فقط مختص نخستین بازیگران سینما نبوده، در مصاحبه‌ای با ایسنا گفته بود: «بسیاری از بازیگران سینما، حرف و تاریخ سینما را با خود به زیر خاک بردند. من بارها به آن‌ها گفته بودم که اجازه بدهید این اطلاعات به نسل‌های دیگر انتقال داده شود، اما بسیاری از آن‌ها به این موضوع توجه نکردند.»
او گفته است: «قدیمی‌های معروف، بریده‌اند و سعی می‌کنند که صحبت نکنند، چون معتقدند سال‌ها به آن‌ها بی‌لطفی شده است و دل پرگلایه‌ای دارند. مثل ناصر ملک مطیعی که من یک بار از او دعوت کردم تا به خانه سینما بیاید و درباره «چهارراه حوادث» (فیلمی به کارگردانی ساموئل خاچیکیان) صحبت کند و هرچه اصرار کردم موافقت نکرد. فردین هم دق کرد، در حالی که می‌توانست بازی کند. در یکی از برنامه‌های تلویزیونی هفت، بعد از سال‌ها آقای افخمی گفت که اگر به تاریخ سینما مراجعه کنید می‌بینید که بعد از فیلم «گنج قارون» تعداد سینماهای تهران افزایش پیدا کرده است بنابراین نمی‌توان نقش فردین را در تاریخ سینمای ایران انکار کرد اما سال‌ها تلاش شد که این نقش را انکار و حذف کنیم اما نتوانستیم. برای همین بعد از فوت او تشییع جنازه باشکوهی شکل گرفت. او می‌توانست بازی کند، چرا بازی نکرد؟ اگر بازی می‌کرد چه اتفاقی می‌افتاد؟ در سینمای سی سال اخیر که علی بی‌غمی وجود نداشت، می توانست نقش یک پدر را بازی بکند.»
انتهای پیام
حمله به نمازگزاران در گذره هرات افغانستان/ ۶ نفر شهید شدند